W skład biernej ochrony przeciwpożarowej wchodzą usługi, które nie są sterowane w przypadku zaistnienia warunków pożaru. Bierna ochrona przeciwpożarowa polega na zwiększeniu bezpieczeństwa oraz minimalizacji strat na wypadek powstania pożaru. Zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa budowlanego, budynki muszą być podzielone na określonej wielkości strefy pożarowe. Instalacje techniczne, w szczególności rury i wszelkiego rodzaje kable, przechodzą wielokrotnie przez ściany i stropy oddzieleń przeciwpożarowych pomiędzy poszczególnymi strefami pożarowymi.

Przejścia te zwane są przepustami lub grodziami muszą spełniać określone przez przepisy budowlane parametry:

• Nośności ogniowej – R,
• Szczelności ogniowej – E,
• Izolacyjności ogniowej – I.

• w elementach oddzielenia przeciwpożarowego (ścianach i stropach) – zabezpieczenie takie powinno mieć klasę odporności ogniowej EI (E – szczelność ogniowa, I – izolacyjność ogniowa) wymaganą dla tych elementów.
• w ścianach i stropach pomieszczenia zamkniętego, dla których wymagana klasa odporności ogniowej jest nie niższa niż EI 60 lub REI 60, a nie będących elementami oddzielenia przeciwpożarowego – zabezpieczeniem tym objęte są przepusty instalacyjne o średnicy większej niż 0,04 m i powinny mieć klasę odporności ogniowej EI (E – szczelność ogniowa, I – izolacyjność ogniowa) ścian i stropów tego pomieszczenia.
• zwolnione z wymogu zabezpieczenia są przepusty pojedynczych rur instalacji wodnych, kanalizacyjnych i ogrzewczych, wprowadzanych przez ściany i stropy do pomieszczeń higieniczno – sanitarnych.

Informacje na temat dróg pożarowych i przeciwpożarowego w wodę znajdują się w Rozporządzeniu MSWiA z dnia 24 lipca 2009 r. w sprawie przeciwpożarowego zaopatrzenia w wodę oraz dróg pożarowych.

Gaśnicę należy dobrać w zależności od tych grup pożarów, które mogą zaistnieć na danym budynku, terenie lub obiekcie.

Materiały palne zostały podzielone na pięć grup pożarów:

• Pożary typu A – pożary ciał stałych pochodzenie organicznego, przy spalaniu których obok innych zjawisk powstaje zjawisko żarzenia.
• Pożary typu B – pożary cieczy palnych i substancji stałych topiących się wskutek ciepła wytwarzającego się przy pożarze.
• Pożary typu C – pożary gazów.
• Pożary typu D – pożary metali.
• Pożary typu F – pożary tłuszczów i olejów w urządzeniach kuchennych.

Dobór odpowiedniego sprzętu gaśniczego proszę zostawić wykwalifikowanej firmie od usług przeciwpożarowych.

Gaśnice w budynku (obiekcie) powinny być rozmieszczone w miejscach łatwo dostępnych i widocznych a w szczególności: przy wejściach do budynków, na klatkach schodowych, na korytarzach oraz przy wyjściach z pomieszczeń na zewnątrz. Nie powinno się ich umieszczać w miejscach gdzie mogą być narażone na uszkodzenia mechaniczne oraz działanie podwyższonej temperatury. A w budynkach wielokondygnacyjnych w tych samych miejscach na każdej kondygnacji.

Przy rozmieszczaniu gaśnic należy przestrzegać następujących warunków takich jak:

• odległość z każdego miejsca w budynku, w którym może przebywać człowiek do najbliższej gaśnicy nie może przekraczać 30 m.
• do gaśnic powinien być zapewniony dostęp o szerokości minimum 1 m.

Urządzenia przeciwpożarowe i gaśnice powinny być poddawane przeglądom technicznym i czynnościom konserwacyjnym zgodnie z zasadami określonymi w Polskich Normach dotyczących urządzeń przeciwpożarowych i gaśnic, w odnośnej dokumentacji techniczno-ruchowej oraz instrukcjach obsługi. Przeglądy techniczne i czynności konserwacyjne, o których mowa, powinny być przeprowadzane w okresach i w sposób zgodny z instrukcją ustaloną przez producenta, nie rzadziej jednak niż raz w roku. Co pięć lat przeprowadza się gruntowny przegląd techniczny obejmujący m. in. wymianę środka gaśniczego na nowy. Do przeprowadzania czynności serwisowych i konserwacyjnych należy wybrać osoby uprawnione do przeprowadzania powyższych czynności.

W budynkach powinny być stosowane następujące rodzaje punktów poboru wody do celówprzeciwpożarowych:

• hydranty wewnętrzne z wężem półsztywnym o nominalnej średnicy węża 25 mm i 33 mm, zwane dalej odpowiednio „hydrantem 25” i „hydrantem 33”,
• hydrant wewnętrzny z wężem płasko składanym o nominalnej średnicy węża 52 mm, zwany dalej „hydrantem 52”,
• zawór hydrantowy, zwany dalej „zaworem 52”, bez wyposażenia w wąż pożarniczy,
• hydranty wewnętrzne muszą spełniać wymagania Polskich Norm dotyczących tych urządzeń,
• zawory DN52 muszą spełniać wymagania Polskich Norm dotyczących tych urządzeń,
• zasilanie hydrantów wewnętrznych musi być zapewnione co najmniej przez 1 godzinę.

Hydranty 25 powinny być stosowane w strefach pożarowych zakwalifikowanych do kategorii zagrożenia ludzi ZL:

1. na każdej kondygnacji budynku wysokiego i wysokościowego, z wyjątkiem kondygnacji obejmującej wyłącznie strefę pożarową zakwalifikowaną do kategorii zagrożenia ludzi ZL IV,

2. na każdej kondygnacji budynku innego niż tymczasowy, niskiego i średniowysokiego:

• a) w strefie pożarowej o powierzchni przekraczającej 200 m2, zakwalifikowanej do kategorii zagrożenia ludzi ZL I, ZL II lub ZL V,
• b) w strefie pożarowej zakwalifikowanej do kategorii zagrożenia ludzi ZL III:

• o powierzchni przekraczającej 200 m2 w budynku średniowysokim, przy czym jeżeli jest to strefa pożarowa obejmująca tylko pierwszą kondygnację nadziemną, a nad nią znajdują się wyłącznie strefy pożarowe ZL IV, jedynie wtedy, gdy powierzchnia tej strefy pożarowej przekracza 1.000 m2
• o powierzchni przekraczającej 1.000 m2 w budynku niskim.

Hydranty 33 muszą być stosowane w garażu:
1) jednokondygnacyjnym zamkniętym o więcej niż 10 stanowiskach postojowych,
2) wielokondygnacyjnym.

Hydranty 52 powinny być stosowane:
1) w strefie pożarowej produkcyjnej i magazynowej o gęstości obciążenia ogniowego przekraczającej 500 MJ/m2 i powierzchni przekraczającej 200 m2;
2) w strefie pożarowej produkcyjnej i magazynowej o gęstości obciążenia ogniowego nie przekraczającej 500 MJ/m2, w której znajduje się pomieszczenie o powierzchni przekraczającej 100 m2 i gęstości obciążenia ogniowego przekraczającej 1.000 MJ/m2;
3) przy wejściu do pomieszczeń magazynowych lub technicznych o powierzchni przekraczającej 200 m2 i gęstości obciążenia ogniowego przekraczającej 500 MJ/m2, usytuowanych w strefie pożarowej zakwalifikowanej do kategorii zagrożenia ludzi ZL I, ZL II, ZL III lub ZL V, znajdującej się w budynku niskim albo średniowysokim.

4) W strefach pożarowych, o których mowa w ust. 3 pkt 1, i przy wejściu do pomieszczeń magazynowych lub technicznych, o których mowa w ust. 3 pkt 3, dopuszcza się stosowanie hydrantów 33, jeżeli gęstość obciążenia ogniowego w tych strefach i tych pomieszczeniach magazynowych lub technicznych nie przekracza 1 000 MJ/m2.

5) Wymagania, o których mowa w ust. 2, nie dotyczą wolno stojących garaży na terenach zamkniętych podległych Ministrowi Obrony Narodowej.

Zawory 52 powinny być stosowane na wszystkich kondygnacjach budynków wysokich i wysokościowych.

Hydranty wewnętrzne oraz zawory 52 powinny być umieszczane przy drogach komunikacji ogólnej, a w szczególności:
1) przy wejściach do budynku i klatek schodowych na każdej kondygnacji budynku, przy czym w budynkach wysokich i wysokościowych zaleca się lokalizację zaworów hydrantowych w przedsionkach przeciwpożarowych, a dopuszcza na klatkach schodowych;
2) w przejściach i na korytarzach, w tym w holach i na korytarzach poszczególnych kondygnacji budynków wysokich i wysokościowych;
3) przy wejściach na poddasza;
4) przy wyjściach na przestrzeń otwartą lub przy wyjściach ewakuacyjnych z pomieszczeń produkcyjnych i magazynowych, w szczególności zagrożonych wybuchem.

Hydranty wewnętrzne oraz zawory 52 powinny znajdować się na każdej kondygnacji, przy czym w budynkach wysokich i wysokościowych należy stosować po dwa zawory 52 na każdym pionie na kondygnacji podziemnej i na kondygnacji położonej na wysokości powyżej 25 m oraz po jednym zaworze 52 na każdym pionie na pozostałych kondygnacjach.

Urządzenia przeciwpożarowe w obiekcie powinny być wykonane zgodnie z projektem uzgodnionym pod względem ochrony przeciwpożarowej przez rzeczoznawcę do spraw zabezpieczeń przeciwpożarowych.
Zasięg hydrantów 25,33 i 52 w poziomie powinien obejmować całą powierzchnię chronionego budynku, strefy pożarowej lub pomieszczenia, z uwzględnieniem:
1) długości odcinka węża hydrantu wewnętrznego określonej w normach,
2) efektywnego zasięgu rzutu prądów gaśniczych:

• a) 3m – w strefach pożarowych zakwalifikowanych do kategorii zagrożenia ludzi ZL, znajdujących się w budynkach o więcej niż jednej kondygnacji nadziemnej – przyjmowanego dla prądów rozproszonych stożkowych,
• b) 10 m – w pozostałych budynkach.

Hydranty wewnętrzne oraz zawory hydrantowe powinny być poddawane przeglądom technicznym i czynnościom konserwacyjnym, zgodnie z zasadami i w sposób określony w Polskich Normach, w okresach ustalonych przez producenta, nie rzadziej jednak niż raz w roku. W ramach przeglądu wykonywane są następujące czynności:

• sprawdzenie stanu technicznego i działania wszystkich elementów składowych, weryfikacja oznakowania oraz instrukcji obsługi, dokonanie pomiaru ciśnienia oraz wydajności, oznakowanie etykietą „SPRAWDZONY” wraz z datą następnej kontroli lub w przypadku, kiedy konieczne są poważniejsze naprawy etykietą „USZKODZONY” (natychmiast informujemy o tym fakcie użytkownika lub właściciela),
• wystawienie stosownego „protokołu z kontroli ciśnienia i wydajności sieci hydrantowej wewnętrznej „.

Węże stanowiące wyposażenie hydrantów wewnętrznych powinny być raz na 5 lat poddawane próbie ciśnieniowej na maksymalne ciśnienie robocze zgodnie z Polską Normą dotyczącą konserwacji hydrantów wewnętrznych. Po zakończeniu prac wystawiany jest „protokół próby ciśnieniowej węży hydrantowych”

Informacje na temat hydrantów zewnętrznych znajdują się w Rozporządzeniu MSWiA z dnia 24 lipca 2009 r. w sprawie przeciwpożarowego zaopatrzenia w wodę oraz dróg pożarowych.

Hydranty zewnętrzne powinny być poddawane przeglądom technicznym i czynnościom konserwacyjnym, zgodnie z zasadami i w sposób określony w Polskich Normach, w okresach ustalonych przez producenta, nie rzadziej jednak niż raz w roku.

W ramach przeglądu wykonywane są następujące czynności:

• oględziny zewnętrzne hydrantu nadziemnego lub podziemnego
• uruchomienie i przepłukanie stojaka i komory hydrantów
• sprawdzenie zasuwy hydrantowej
• dokonanie pomiaru ciśnienia hydrostatycznego i wydajności
• sprawdzenie skuteczności odwodnienia
• wystawienie „protokołu badania ciśnienia i wydajności sieci hydrantowej zewnętrznej „.

Potrzeba impregnacji ogniochronnej pojawia się zarówno w budynkach istniejących jak i nowo projektowanych. Związana jest z wymogami dla elementów wykończenia wnętrz i wyposażenia stałego, czyli w praktyce najczęściej okładzinami ścian i sufitów oraz wykładzinami podłogowymi. Należy jednak pamiętać, że wymagania można spełnić nie tylko przez impregnację ogniochronną – można również zastosować materiały wykończeniowe, które posiadają dokumentację potwierdzająca odpowiednią klasę reakcji na ogień.

1. Wymóg impregnacji dla elementów wykończenia wnętrz w budynkach istniejących.
Wymóg ten narzuca rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 czerwca 2010 r. w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów, zgodnie z którym podstawą do stwierdzenia, ze budynek istniejący uznaje się za zagrażający życiu ludzi jest m. in. występowanie w pomieszczeniu strefy pożarowej zakwalifikowanej do kategorii zagrożenia ludzi ZL I, ZL II lub ZL V albo na drodze ewakuacyjnej:

• a) okładziny sufitu lub sufitu podwieszonego z materiału łatwo zapalnego lub kapiącego pod wpływem ognia, bądź wykładziny podłogowej z materiału łatwo zapalnego,
• b) okładziny ściennej z materiału łatwo zapalnego na drodze ewakuacyjnej, jeżeli nie zapewniono dwóch kierunków ewakuacji.

2. Wymóg impregnacji dla elementów wykończenia wnętrz w obiektach powstających. Wymóg ten narzuca rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie i to nie tylko dla obiektów powstających, ale także przy przebudowie, rozbudowie, nadbudowie oraz zmianie sposobu użytkowania obiektów istniejących. Poniżej podaje kilka podstawowych wymagań, które muszą zostać spełnione:

• w strefach pożarowych ZL I, ZL II, ZL III i ZL V stosowanie do wykończenia wnętrz materiałów i wyrobów łatwo zapalnych, których produkty rozkładu termicznego są bardzo toksyczne lub intensywnie dymiące, jest zabronione,
• na drogach komunikacji ogólnej, służących celom ewakuacji, stosowanie materiałów i wyrobów budowlanych łatwo zapalnych jest zabronione,
• w pomieszczeniach, przeznaczonych do jednoczesnego przebywania ponad 50 osób oraz w pomieszczeniach produkcyjnych, stosowanie łatwo zapalnych przegród, stałych elementów wyposażenia i wystroju wnętrz oraz wykładzin podłogowych jest zabronione,
• w pomieszczeniach stref pożarowych ZL II, pomieszczeniach magazynowych oraz w pomieszczeniach z podłogami podniesionymi, stosowanie wykładzin podłogowych łatwo zapalnych jest zabronione,
• okładziny sufitów oraz sufity podwieszone należy wykonywać z materiałów niepalnych lub niezapalnych, nie kapiących i nie odpadających pod wpływem ognia, wymaganie to nie dotyczy mieszkań.

Wymóg wprowadzenia Instrukcji Bezpieczeństwa Pożarowego występuje w obiektach lub ich częściach stanowiących odrębne strefy pożarowe przeznaczonych do wykonywania funkcji użyteczności publicznej, zamieszkania zbiorowego, produkcyjnych, magazynowych oraz inwentarskich w przypadku, gdy:

• kubatura brutto budynku lub jego części stanowiącej odrębną strefę pożarową przekracza 1000 m3,
• kubatura brutto budynku inwentarskiego przekracza 1500 m3,
• powierzchnia strefy pożarowej obiektu innego niż budynek przekracza 1000 m 2,
• każdego obiektu gdzie występuje strefa zagrożenia wybuchem.

Instrukcja Bezpieczeństwa Pożarowego jest poddawana okresowej aktualizacji, co najmniej raz na 2 lata, a także po takich zmianach sposobu użytkowania obiektu lub procesu technologicznego, które wpływają na zmianę warunków ochrony przeciwpożarowej.

1. Budynek, w którym zanik napięcia w elektroenergetycznej sieci zasilającej może spowodować zagrożenie życia lub zdrowia ludzi, poważne zagrożenie środowiska, a także znaczne straty materialne, należy zasilać co najmniej z dwóch niezależnych, samoczynnie załączających się źródeł energii elektrycznej oraz wyposażać w samoczynnie załączające się oświetlenie awaryjne (zapasowe lub ewakuacyjne). W budynku wysokościowym jednym ze źródeł zasilania powinien być zespół prądotwórczy.

2. Awaryjne oświetlenie zapasowe należy stosować w pomieszczeniach, w których po zaniku oświetlenia podstawowego istnieje konieczność kontynuowania czynności w niezmieniony sposób lub ich bezpiecznego zakończenia, przy czym czas działania tego oświetlenia powinien być dostosowany do uwarunkowań wynikających z wykonywanych czynności oraz warunków występujących w pomieszczeniu.

3. Awaryjne oświetlenie ewakuacyjne należy stosować:

-  w pomieszczeniach:

• widowni kin, teatrów i filharmonii oraz innych sal widowiskowych,
• audytoriów, sal konferencyjnych, czytelni, lokali rozrywkowych oraz sal sportowych, przeznaczonych dla ponad 200 osób,
• wystawowych w muzeach,
• o powierzchni netto ponad 1.000 m2 w garażach oświetlonych wyłącznie światłem sztucznym,
• o powierzchni netto ponad 2.000 m2 w budynkach użyteczności publicznej, budynkach zamieszkania zbiorowego oraz w budynkach produkcyjnych i magazynowych,

- na drogach ewakuacyjnych:

• z pomieszczeń wymienionych w pkt 1,
• oświetlonych wyłącznie światłem sztucznym,
• w szpitalach i innych budynkach przeznaczonych przede wszystkim do użytku osób o ograniczonej zdolności poruszania się,
• w wysokich i wysokościowych budynkach użyteczności publicznej i zamieszkania zbiorowego.

4. Awaryjne oświetlenie ewakuacyjne nie jest wymagane w pomieszczeniach, w których awaryjne oświetlenie zapasowe spełnia warunek określony w ust. 5 dla awaryjnego oświetlenia ewakuacyjnego.

5. Awaryjne oświetlenie ewakuacyjne powinno działać przez co najmniej 2 godziny od zaniku oświetlenia podstawowego.

6. W pomieszczeniu, które jest użytkowane przy wyłączonym oświetleniu podstawowym, należy stosować oświetlenie dodatkowe, zasilane napięciem nie przekraczającym napięcia dotykowego dopuszczalnego długotrwale, służące uwidocznieniu przeszkód wynikających z układu budynku, dróg komunikacji ogólnej lub sposobu jego użytkowania, a także podświetlane znaki wskazujące kierunki ewakuacji.

7. Oświetlenie awaryjne należy wykonywać zgodnie z Polskimi Normami dotyczącymi wymagań w tym zakresie.

Instalacja oświetlenia ewakuacyjnego powinna być poddawana przeglądom technicznym i czynnościom konserwacyjnym, zgodnie z zasadami i w sposób określony w Polskich Normach, dokumentacji techniczno – ruchowej oraz instrukcjach obsługi, opracowanych przez ich producenta w okresach ustalonych przez producenta, nie rzadziej jednak niż raz w roku. Czynności te powinny wykonywać osoby posiadające odpowiednie uprawnienia.

Obiekty, w których występuje obowiązek ich stosowania.

a) W budynkach:

• niskim (N), zawierającym strefę pożarową ZL II,
• średniowysokim (SW), zawierającym strefę pożarową ZL I, ZL II, ZL III lub ZL V,
• niskim (N) i średniowysokim (SW), zawierającym strefę pożarową PM o gęstości obciążenia ogniowego powyżej 500 MJ/m2 lub pomieszczenie zagrożone wybuchem, należy stosować klatki schodowe obudowane i zamykane drzwiami oraz wyposażone w urządzenia zapobiegające zadymieniu lub służące do usuwania dymu.

b) W budynku wysokim (W) i wysokościowym (WW), w strefach pożarowych innych niż ZL IV, należy zastosować rozwiązania techniczno-budowlane zabezpieczające przed zadymieniem poziomych dróg ewakuacyjnych.

c) W krytym ciągu pieszym (pasażu), do którego przylegają lokale handlowe i usługowe, oraz w przekrytym dziedzińcu wewnętrznym, należy zastosować rozwiązania techniczno- budowlane zabezpieczające przed zadymieniem dróg ewakuacyjnych.

d) W podziemnej kondygnacji budynku, w której znajduje się pomieszczenie przeznaczone dla ponad 100 osób, oraz budowli podziemnej z takim pomieszczeniem, należy zastosować rozwiązania techniczno-budowlane zapewniające usuwanie dymu z tego pomieszczenia i z dróg ewakuacyjnych.

e) Klatki schodowe i przedsionki przeciwpożarowe, stanowiące drogę ewakuacyjną w budynku wysokim (W) dla stref pożarowych innych niż ZL IV i PM oraz w budynku wysokościowym (WW), powinny być wyposażone w urządzenia zapobiegające ich zadymieniu.

f) Klatki schodowe i przedsionki przeciwpożarowe, stanowiące drogę ewakuacyjną w budynku wysokim (W) dla strefy pożarowej PM, powinny być wyposażone w urządzenia zapobiegające zadymieniu lub samoczynne urządzenia oddymiające uruchamiane za pomocą systemu wykrywania dymu.

Można obniżyć wymagania dotyczące:

a) długości dojścia ewakuacyjnego (jest to długość drogi ewakuacyjnej od wyjścia z pomieszczenia na tę drogę do wyjścia do innej strefy pożarowej lub na zewnątrz budynku):

• za równorzędne wyjściu do innej strefy pożarowej, o którym mowa powyżej, uważa się wyjście do obudowanej klatki schodowej, zamykanej drzwiami o klasie odporności ogniowej co najmniej E I 30, wyposażonej w urządzenia zapobiegające zadymieniu lub służące do usuwania dymu,
• długości dojść ewakuacyjnych, mogą być powiększone m.in. pod warunkiem ochrony drogi ewakuacyjnej samoczynnymi urządzeniami oddymiającymi uruchamianymi za pomocą systemu wykrywania dymu – o 50%.

b) klasy odporności pożarowej budynku

Dopuszcza się przyjęcie klasy „E” odporności pożarowej dla jednokondygnacyjnego budynku PM o gęstości obciążenia ogniowego przekraczającej 500 MJ/m2, pod warunkiem
zastosowania:

• wszystkich elementów budynku nierozprzestrzeniających ognia.
• samoczynnych urządzeń oddymiających w strefach pożarowych o powierzchni przekraczającej 1.000 m2.

c) strefy pożarowej:

• Dopuszcza się powiększenie o 100 % powierzchni stref pożarowych w budynkach ZL, określonych w przepisach techniczno – budowlanych, z wyjątkiem stref pożarowych w wielokondygnacyjnych budynkach wysokich (W) i wysokościowych (WW), pod warunkiem zastosowania samoczynnych urządzeń oddymiających uruchamianych za pomocą systemu wykrywania dymu.
• Dopuszcza się powiększenie o 50% powierzchni stref pożarowych PM, określonych w przepisach techniczno – budowlanych, pod warunkiem ich ochrony samoczynnymi urządzeniami oddymiającymi.
• W budynku jednokondygnacyjnym lub na ostatniej kondygnacji budynku wielokondygnacyjnego wielkości stref pożarowych PM, z wyjątkiem garaży, można powiększyć o 100%, jeżeli budynek nie zawiera pomieszczenia zagrożonego wybuchem i jest wykonany z elementów nierozprzestrzeniających ognia oraz zastosowano samoczynne urządzenia oddymiające w budynku jednokondygnacyjnym wielkości stref pożarowych PM, z wyjątkiem garażu, nie ogranicza się, pod warunkiem zastosowania stałych samoczynnych urządzeń gaśniczych wodnych i samoczynnych urządzeń oddymiających.

d) długości przejścia ewakuacyjnego

Długości przejść ewakuacyjnych mogą być powiększone o 50% pod warunkiem zastosowania samoczynnych urządzeń oddymiających uruchamianych za pomocą systemu wykrywania dymu.
e) podziału korytarzy w budynkach ZL na długości nie większe niż 50m

• Korytarze stanowiące drogę ewakuacyjną w strefach pożarowych ZL powinny być podzielone na odcinki nie dłuższe niż 50 m przy zastosowaniu przegród z drzwiami dymoszczelnymi lub innych urządzeń technicznych, zapobiegających rozprzestrzenianiu się dymu.
• Wymaganie, o którym mowa powyżej, nie dotyczy korytarzy, na których zastosowano rozwiązania techniczno-budowlane zabezpieczające przed zadymieniem.

Systemy oddymiania powinny być poddawane przeglądom technicznym i czynnościom konserwacyjnym, zgodnie z zasadami i w sposób określony w Polskich Normach, dokumentacji techniczno – ruchowej oraz instrukcjach obsługi, opracowanych przez ich producenta w okresach ustalonych przez producenta, nie rzadziej jednak niż raz w roku. Czynności te powinny wykonywać osoby posiadające odpowiednie uprawnienia.

Można obniżyć wymagania dotyczące:

a) długości dojścia ewakuacyjnego (jest to długość drogi ewakuacyjnej od wyjścia z pomieszczenia na tę drogę do wyjścia do innej strefy pożarowej lub na zewnątrz budynku):

• za równorzędne wyjściu do innej strefy pożarowej, o którym mowa powyżej, uważa się wyjście do obudowanej klatki schodowej, zamykanej drzwiami o klasie odporności ogniowej co najmniej E I 30, wyposażonej w urządzenia zapobiegające zadymieniu lub służące do usuwania dymu,
• długości dojść ewakuacyjnych, mogą być powiększone m.in. pod warunkiem ochrony drogi ewakuacyjnej samoczynnymi urządzeniami oddymiającymi uruchamianymi za pomocą systemu wykrywania dymu – o 50%.

b) klasy odporności pożarowej budynku

Dopuszcza się przyjęcie klasy „E” odporności pożarowej dla jednokondygnacyjnego budynku PM o gęstości obciążenia ogniowego przekraczającej 500 MJ/m2, pod warunkiem zastosowania:

• wszystkich elementów budynku nierozprzestrzeniających ognia.
• samoczynnych urządzeń oddymiających w strefach pożarowych o powierzchni przekraczającej 1.000 m2.

c) strefy pożarowej:

• Dopuszcza się powiększenie o 100 % powierzchni stref pożarowych w budynkach ZL, określonych w przepisach techniczno – budowlanych, z wyjątkiem stref pożarowych w wielokondygnacyjnych budynkach wysokich (W) i wysokościowych (WW), pod warunkiem zastosowania samoczynnych urządzeń oddymiających uruchamianych za pomocą systemu wykrywania dymu.
• Dopuszcza się powiększenie o 50% powierzchni stref pożarowych PM, określonych w przepisach techniczno – budowlanych, pod warunkiem ich ochrony samoczynnymi urządzeniami oddymiającymi.
• W budynku jednokondygnacyjnym lub na ostatniej kondygnacji budynku wielokondygnacyjnego wielkości stref pożarowych PM, z wyjątkiem garaży, można powiększyć o 100%, jeżeli budynek nie zawiera pomieszczenia zagrożonego wybuchem i jest wykonany z elementów nierozprzestrzeniających ognia oraz zastosowano samoczynne urządzenia oddymiające• w budynku jednokondygnacyjnym wielkości stref pożarowych PM, z wyjątkiem garażu, nie ogranicza się, pod warunkiem zastosowania stałych samoczynnych urządzeń gaśniczych wodnych i samoczynnych urządzeń oddymiających.

d) długości przejścia ewakuacyjnego

Długości przejść ewakuacyjnych mogą być powiększone o 50% pod warunkiem zastosowania samoczynnych urządzeń oddymiających uruchamianych za pomocą systemu wykrywania dymu.

e) podziału korytarzy w budynkach ZL na długości nie większe niż 50m

• Korytarze stanowiące drogę ewakuacyjną w strefach pożarowych ZL powinny być podzielone na odcinki nie dłuższe niż 50 m przy zastosowaniu przegród z drzwiami dymoszczelnymi lub innych urządzeń technicznych, zapobiegających rozprzestrzenianiu się dymu.
• Wymaganie, o którym mowa powyżej, nie dotyczy korytarzy, na których zastosowano rozwiązania techniczno-budowlane zabezpieczające przed zadymieniem.